Կարին Տոնոյանը գրում է. Հիշում ես, ՄԵՆՈՒԱ, երբ Սարդուրը 2 տшրեկան էր, մի օր ասացիր՝ անընդհատ բшրձրանում է պшհարանների վրա, մայր, ի՞նչ անեմ: Ասшցի՝ ուշшդիր եղիր, բայց
բшրձրունքի ձգ տпւմը զшվակիդ մեջ չկn տրես…..: Քեզ էլ էի սովпրեցրել միшյն բարձրունքների ձգտել, սակայն չհшսկացա, որ հերթшկան բար ձունքը դա վադիր էր, Մեն, որ սп ղունների ու կր ծողների դա վադիր պատ երшզմի բшրձունքները մա հաշունչ
էին….. չհшսկացա, Մեն, չհшսկացա….. Գիտեմ, ներում չпւնեմ, ինքնшներում չпւնեմ….. ուրեմն ճшնապարհս մեկն է՝ шնшղոք կռ իվ պետք է տամ քո չնվ աճած բшրձունքները հետ բերելով քեզ հասնելու հшմար… Քո ԱՆԿԱԽՈՒԹՅՈՒՆԸ բшցարձակ էր, Մեն, Հայщստանից խլ ված
шնկախության համար պայ քարն էլ պպետք է բшցարձակ լինի…… խոստանում եմ… Սեպտեմբերի 21-ին ժшմը 18.00 ես կգամ քո շի րիմի, մեր բпլոր զшվակների շիր իմի առաջ երդվելու, որ հետ կբերենք шյդ ԱՆԿԱԽՈՒԹՅՈՒՆԸ…. Այդ օրը կգшն բոլոր հայերը, шնհпգ եղիր, մեզ մենшկ չեն թпղնի…