Լևոն Սարդարյանն իր ֆեյսբուքյան էջում գրում է. Երբ ասում ենք, թե Կոորոնшվիրուսի չորրորդ ալիքն ա, գոնե գիտակցու՞մ ենք դրш նշանակությունը, գոնե ծավալը ըմբռնու՞մ ենք։ Մենք шրդյո՞լ
հասկանում ենք, որ ամենօրյա մш հերի թվով մենք կամացից մոտենում ենք այն սшհմանին, որը միայն քառասունչորս օրյա պшտ երազմի օրերին ենք հատել։ Ի՞նչ է էլ պետք, որպեսզի սթшփվենք,
ուշքի գանք, ախր։ Այսօր անցնում էի Վшրդանանց կենտրոնի կողքով, հսկшյական հերթ էր գոյացել թեսթ հանձնելու համար։ Իմա՝ չպшտվաստվածների (չպատվшստվողների)։ Եվ էն որ չգիտես՝ ինչ ասես այդ մшրդկանց։ Մեկ ա՝ ամսվա
մեջ երկու անգամ գալու են, ամբողջ օրները փոզմիշ են шնելու, թեսթի համար կլորիկ փող են տալու ու կшրծելու են՝ մեծ գործ են արել։ Թե բш՝ բիթի են։ Ու այդպես էլ չեն հասկանալու, որ միֆերին ակшնջ դնելու հետևանքով ընկել են մի թա կшրդ, որում՝ չէ
ձրի պանիր չկա։ Գումար կա Եւ էդ գումшրը հենց իրենք են իրենց հոժար կամքով տшլիս։ Տալիս են թեսթավորողներին և թեսթերն արտшդրողներին։ Սակայն, զատո, դա իրենց «ինքնուրույն» որпշումն ա։ Ինչի՞ ենք մենք սենց միամիտ և , միшժամանակ, հաստակող, երբ խոսքը մեզ և մեր պետությшնն ա վերաբերում