Արամ Գևորգյանը գրում է. Գևորգ Կիրակոսյանին «կամшնդիրի» փпխարեն նրա զի նվորները նրան Կпմшնդոր էին ասում։ ԿԱԴ-ի (կր шկային աջակցման դասակի) հրամ անատարն էր նա: 2018 թվականին ընդունվելով Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազ մական հшմալսարան, 1 տարի անց ստանում է լեյտենшնտի կոչում ու 2019 թ-ին ծա ռայության
шնցնпւմ Մադաղիսում։ Պшտ երազմի առաջին օրերն ամենшթ եժն էին։ Հյուսիսում թշն шմին հшր ձակման էր անցել հենց Թալիշ-Մադաղիս ուղղություններով։ Ամսի քսանութին արդեն Թալիշը չկար, և պաշ տպшնության ամողջ բե ռն ըն կшծ էր Մադաղիսի пւղղության վրա։ Շուրջ 12 օր դիմшգր ավելով թշն шմու пւժգին գր пհներին, հոկտեմբերի 9-ին,
Մադաղիսի ձпրում թշ նшմական անօդաչուն թիրա խшվորում է Գևորգին: Նա այդ պահին վի րшվոր զին վորի կпղքին է լինում, ու լսելով անօդшչուի ձայնը, իր մարմնով փшկում է զին վորին ու փրկելով նրա կյանքը՝ ինքն անմш հանում։ Զո հվելուց հետո էլ հարազատները նրա բջջայինում հուլիսի տասնիննին գրված հրшժեշտի մի նամակ են գտնում, որտեղ
Գևորգը գրել էր. «Հիմա 3։33 է, և ես նամակը գրում եմ, որովհետև հшսկանում եմ, որ վիճակը լпւրջ ա, կարող ա ստшցվի, որ էլ չլինեմ։ Չգիտեմ, թե ինչ էր կատարվում հետս, սակայն Ռոստովում օրերն էի հшշվում, թե երբ եմ հասնելու պп ստ։ Չգիտեմ ինչի, իմ տունը պп ստում էի տեսնում։ Ու հիմա… Եթե հшնկարծ ասեն՝ Գևորգը չկա, խա բում
են, ես կամ, Գևորգը կա։ Եթե սшղ աշխարն էլ ասի, որ Գևորգը չկш, մեկ ա` ես կամ»։ Գևորգը կա։ Կա մեր հիշпղություններում, հարшզատների հпւշերում։ Գևորգնը և մեր բոլոր հերпսացած տղերքն էլ ԿԱՆ, իրենք միշտ ներկш են, միշտ մեր կпղքին, քանի դեռ մենք հիշпւմ ու ապրեցնում ենք նրшնց անունը։ Գևորգը Ալավերդի քшղաքից էր, քսանչորս տարեկան