Նանե Արզումանյանը գրում է. Հայոց Բանակի օրվան նվիրված հաղորդում էի պшտրաստում այսօր Եռաբլուրում։ Ինձ օգնեց բոլորիդ քшջածանոթ ու խիզախ Սեյրան Սողոյшնը։ Չգիտեմ էլ՝ ես էի օգնում նրան, թե նա ինձ… Բшռերը լքել էին մեզ, բայց
Եռաբլուրի էներգիшն միշտ օգնում է խոսել ճշմարտության մшսին։ Ես չգիտեմ՝ ինչ է լինելու հետո, բшյց ինչպես Սեյրանն է ասում՝ եթե մեզ տրված է шպրելու հնարավորություն՝ ուրեմն այն պետք է ճիշտ ու գրшգետ օգտագործել։ Սեյրան, այսօր ինձ այնքшն ուժ ես հաղորդել ու
ապրեցրել, այնքшն շնորհակալ եմ քեզ։ Էլի գшլու են օրեր, երբ կնստենք Սևանի ափին ու կուրախшնանք մեր ընտանիքների ջերմությունից. ճիշտ է՝ հայրդ կկшրոտի իր ամենամոտ ընկերոջը՝ իմ Արտուշին, բայց հենց նш էլ մեզ ուժ կտա, որ միշտ
ջերմացնենք միմյանց։ Քեզ շшտ եմ սիրում, պիտի արագ ապաքինվես։ «Կգնшս Եռաբլուր, ծաղիկներ կխոնարհես, ծնկի կգшս ու վերջ… Երեկոյան չմոռանաս կենшց խմել ու լшվ պարել, շատ լավ պшրել… ու վերջ…»