Այս դեպքը Փարիզի Սորբոն համալսարանում է տեղի ունեցել։ Հայուհի Աննան գերազանցությամբ ավարտելով ՀՀ-ում գործող Ֆրանսիական համալսարանը մեկնում է Փարիզ, մագիստրատուրան շարունակելու Սորբոնի համալսարանի սոցիոլոգիայի բաժնում։ Միջազգային խմբում, ուր սովորում էր Աննան կային տարբեր ազգի ներկայացուցիչներ, այդ թվում նաև թուրք երիտասարդ, և ում անունը Ալի էր։ Ծնունդով Արցախից Աննան շատ զուսպ ու հավասարակշռված աղջիկ էր, միշտ գիտեր ինչպես վարվել տարբեր իրավիճակներում ու երբեք թույլ չէր տալիս, որպեսզի էմոցիաները հաղթեն սառը դա տողությանը։
Նա կենտրոնացած էր իր ուսումնառության առարկայի վրա ու չէր սիրում հավաքույթների մասնակցել, գնալ ակումբներ, պարահրապարակներ ու այդպիսի տեղեր, ինչն իր շատ կուրսեցիների սիրելի զբաղմունքն էր։ Ամիսները գլորվում էին ու խորհրդավոր և զուսպ Աննան գնալով ավելի էր տպավորվում թուրք Ալիի մոտ, ով չէր իմանում Աննայի ազգության մասին։ Աննան կուրսում երբեք չէր սիրում խոսել իր անձնական կյանքից ու երբեք էլ առիթ չէր ստեղծվել, որ նա հայտարարեր իր ազգության մասին։
Թուրք երիտասարդը միշտ դասերին ներկա էր լինում, երբ իմանում էր Աննան գալու է։ Ալիպ վերջնականապես սիրահարվել էր գեղեցկուհի սևահեր հայուհուն։ Մի օր թուրք տղան մոտենում է Աննային ու խոստովանում, որ սիրհարված է նրան։ Աննան քա րացած հայացքով նայում է նրան, 1 վարկյան լռում ու ասում թուրքին սու ր յա թաղանի նման կտրող երեք բառ՝ ես հայ եմ ։
Թուրք երիտասարդը շփոթվում է ու զա յրացած գո ռում ․ «Դու չես կարող կեղտոտ հայ լինել, գրողը տանի քեզ», որից հետո շպր տում է հայուհու ձեռքի գրքերն ու նրան հր ելով հեռանում։ Աննան ոչինչ չի պատասխանում, նա գիտեր, որ թուրքը մի օր իր կողմից կստանա պատշաճ պատասխան իր ասած «կեղտոտ հայ» արտահայտության համար։ Այս դեպքից 4 օր անց սոցիոլգիայի դասախոսն ազգերի մասին ազատ թեմա է տալի ուսանողներին, որ նրանք պրեզենտացիա պատրաստեն ու ներկայացնեն։ Պրեզենտացիայի օրն Ալին ճոխ ու բովանդակալից նյութ է պատրաստում Թուրքիայի մասին ու ներկայանում ամբիոնից, թե ինչ հարուստ ու հզոր երկրից է նա և իր ելույթի ողջ ընթացքում հայացքը լկ տիաբար Աննայից չի կտրում։ Ալիից հետո Աննան ձեռք է բարձրացնում, որ մոտենա ամբիոնին ու ներկայացնի իր աշխատանքը։
Վստահ քայլերով հայուհին մոտենում է ամբիոնին ու սկսում իր ելույթի խոսքը հետևյալ նախադասությամբ․ «Բարեբախտաբար, ես թանգարանում ներկայացված վերջին հայը չեմ, այլ ցեղաս պանությունից փրկված ու աշխարհով մեկ սփռված տաս միլիոն հայերից մեկը, ով եկել է Ֆրանսիա սովորելու, ավելի լավ մասնագետ դառնալու ու հայրենիք վերադառնու նպատակով»։ Ու Աննան սկսում է պատմել հայերի ցեղաս պանության մասին,
իր պրեզենտացիայի մեջ ներկայացնելով դա ժանության բոլոր դրսևորումները, որոնք եղել են թուրքերի կողմից հայ կանանց, մանուկների, տղամարդկանց և ծերերի հանդեպ։ Դա հլիճը քարացած լսում էր, իսկ հայուհին արիաբար ու սառնասիրտ կերպով նայում էր Ալիին և շարունակում փաստերով պատմել մարդկության ամենամեծ ոճ րագործություններից 1-ի մասին։
Ելույթն ավարտելուց հետո Աննան խնդրում է բոլորին կանգնել ու մեկ րոպե լռությամբ հարգել ցեղաս պանության անմ եղ զո հերի հի շատակը։ Այդ պահին թուրք Ալին կարմրած և ճն շված դուրս է գալիս լսարանից։ Ելույթը ավարտվում է լսարանում ներկա գտնվողների բարձր ծափահարություններով։ Այսպես հայուհին հիշեցնում է թուրքին իր ով լինելը։ Ոչինչ ու ոչ ոք չի մոռացվել ու չպետք է մոռացվի, որովհետև կարճ հիշողություն ունեցող ազգերի ճակատագիրը միշտ մշուշոտ է։
Ֆրանսիայում Հայ աղջկա և թուրք երիտասարդի պատմությունը արժե բոլորը կարդան , թե ինչ արեց հայ աղջիկը նրա հետ