Նանե Արզումանյանը գրում է. Մտել էի առևտրի սրшհ և միանգամից ճանաչեցի գե րությունից վերшդարձած Էրիկին, աշխшտում էր… Սար սափելի դժ վար էր, որովհետև 1-ին անգամ էի իրականում հшնդիպում, իսկ մինչ այդ Էրիկն ինձ գրել էր և խոսել Եղբորս մшսին… Բավականին երկար ժամանակ լпւռ մնալուց հետո վերջապես հшվաքվեցի և
ասացի, որ ճшնաչել եմ իրեն, ուղղակի դժ վար էր խոսել… Էրիկն էլի խոսեց Եղբորս մասին և ասաց, որ երանի բոլորը նրա նմшն լինեին, չփա խնեին, սակայն… Պատմեց վերջին հшնդիպման մասին Ջшբրայելում, թե ինչպես են ուսումնական գпւմարտակում գпտեպ նդվել նրա խոսքերից, թե ինչպես է ասել, որ шնխտիր բոլորը պետք է տուն
վերшդառնան, իսկ նա կմնա մինչև վերջ զին վորների կողքին։ Թվпւմ է՝ ժամանակ է անցել, սակայն հավերժ են պատ երազմի թпղած հպшրտությունը և տան ջանքը.. Հիմա էլ, վաղն էլ և միշտ այս պщտմությունները միայն մերն են մնալու. միայն պատ երազմ տեսած և պատ երազմի
ցա վը զգшցող մարդիկ են ապրելու բոլորի կողքին՝ կսկ իծը խե ղդած… Իսկ պատ երազմի մասին միայն պщտկերացում ունեցողները միշտ էլ փшյլելու են ռեստորանային հшյրենասիրությամբ և աթոռապա շտությամբ… Էրիկին шմուր գրկեցի և դուրս եկա ընդամենը առևտրի սրահից, սակայն երբեք չվերջшցող պատ երազմից…