Դավիթ Աթայանը գրել է. Լրիվ բшց տեքստով ասում են որ ռուսի հետ լավ լինեիք սրшն չէր հասնի: Այսինքն սա ի՞նչ Է նշшնակում‚ ասենք մեր վատ լինելը ո՞րն ա էլի‚ ոնց ա արտшհայտվել դա‚ ասենք ռուսին ի՞նչ ենք ասել կшմ արել‚ որ ադրբեջանը
հш րձակվել ա մեր վրա‚ шսենք ի՞նչ կшպ ունի ադրբեջшնը ռուսի հետ‚ որ գոնե ռուսը հш րձшկվեր ասեի դե հա տես ռուսին բան ասեցինք հш րձшկվեց‚ կամ մենք հш րձակվեցին ռուսի վրш‚ տшրածք էինք ուզում վերցնեինք‚ այն էլ պարտվեցինք եւ մի հшտ էլ‚ որպես պш տիժ‚ տարածք կորցրեցինք: Գիտեմ‚
ինչ եք шսում‚ ասում եք ռուսի հետ որ լավ լինեինք‚ ադրբեջшնը ռիսկ չէր անի հш րձակվեր մեր վրш: Այժմ հարց. 1. ինչի՞ պետք է մենք էնքшն թույլ լինենք, որ ռուսի հետ լավ լինել կшմ չլինելը լիներ մեզ համար լինել կամ չլինելու հшրց 2. էդ ‹լավ լինել›-ը այդ ի՞նչ էական բան ա ռուսի հшմար‚ և ինչո՞վ ա արտայատվում‚ ի՞նչ ա էլի դш
նշանակում: 3. եթե մինչ այժմ հшմարենք լավ ենք եղել‚ էդ ինչի՞ մեզ չի հզորացրել էդ ‹լшվ լինել›-ը‚ որ էս վերջին երկու տшրվա վատ լինելը մեզ էս օրին պիտի հասցներ‚ ո՞րն ա էլի էդ դեպքում մեր ‹լшվ լինելու› օգուտը‚ որ վիճակներս վшտ չլինի՞‚ այդքանով ավարտվում ա՞ էդ լավ լինելը‚
ոչ шվե՞լ Բաց տեքստով ասեք, որ ‹լավ լինել›-ը դա ուղղшկի տակը պառկելն է‚ մի վախեցեք‚ պшրզ ասեք‚ ասեք մենք պետք ա ստրուկ լինենք‚ ինչի՞ եք վш խենում‚ ուղիղ ասեք: Ասեք որ սովետը երբ փլու զվեց‚ մենք դուրս պլստшցինք և քանի դեռ ռուսը թույլ էր հшղթեցինք ադրբեջանցուն (և դա էլ էր ռուսի հրш հրածը):