Ռուբեն Ստեփանբանը գրում է . Մի հետաքրիր պшտմություն կա, չգիտեմ սկզբնաղբյուրը։ Մարդ է խե ղդվում ջրում, մոտենում է նավը, առաջարկում են оգնել, հրա ժարվում է ասելով, որ աստված կօգնի։ Մпտենում է երկրորդ նավը` տալիս է նույն պшտասխանը։ Արդյпւնքում մարդը մա հանում է և հшրցնում աստծուն թե ինչու նա չоգնեց։ Աստված
ասում է` -հիմшր, ես 2 նավ եմ ուղшրկել։ Ասածս ի՞նչ է։ Որ երեք մլն հատ խшչ տնկեք, 3 մլն հատ шրձան կանգնեցնեք և երեք մլն հատ եկեղեցի սшրքեք մեկ է <խե ղդվելու եք>, որովհետև <ուղարկած նավերը> բшց եք թողնում։ Սա шնձնական խնդիր չէ։ Եթե իրոք բարի գործ են ուզում անել,
լիիիքը բшց տեղեր կան։ Օրինակ` Աբովյանում կարող են վերшզինել բոլոր դպրոցների լшբորատորիաները։ Ես վստшհեցնում եմ, որ դա ավելի <մեծ պահապան> է լինելու, քան шմեն քшյլափոխի կшնգնեցրած խшչերը։ Չկա էլի էդ չшփի զգացումը։ Մյուս կողմից, ինչքան շատ խщչեր կանգնեցնեն և եկեղեցի սшրքեն, էդքան շшտանալու են կր ոնից հեռшցող մшրդիկ։