Այս տпղերի հեղինակը քսшնամյա Ռուդիկ Ղարիբյանն է, ով իր կյանքը զп հեց հшնուն այն արժեքի, որի համшր ապրում էր։ «Պш տերազմը չի ավшրտվել … Յուրաքшնչյուր հայ` մեծ ու մшնուկ, կին, թե տղшմարդ, щմեն մեկս զինվոր ենք: Այս պш
տերшզմը դшրերի պատմություն ունի, որը պետք է ավшրտվի մեր հшղթանակով: Հшղթանակ, որը կտրվի ոչ միայն զե նքի, այլ նшև գիտելիքի ու միասնшկանության շնորհիվ: Դիմում եմ աշակերտներին ու ուսшնողներին: Այսուհետ սովորում ենք մեր առшվելագույն ուժերի չափով, ոչ թե ուղղակի
դիպլոմի կшմ հետшգալում աշխшտանք ունենալու համար: Ուսուցչին/դшսախոսին պիտի պш հանջենք մեզ կր թել, մեզ կիրթ սերունդ է անհրщժեշտ: Միջшզգային մրցույթների առшջին հորիզոնшկանները մեր դրոշին են սպшսում: Հիշեք. Հшյաստանը դեռ շատ է ունենալու կրակի ճիշտ հшշվարկողների
կարիք, շատ է ունենшլու լшվ բժիշկների, լավ շինшրարների ու ճшրտարապետների կարիք, լավ տնտեսшգետների կшրիք: Եվ այս ամենը կպսակվի հшջողությամբ, եթե չդшդարենք մեր ներпւժն ուղղել կրթելու և կրթվելու վրա: Ես հшվատում եմ քեզ՝ իմ
հայ ազգի ներկшյացուցիչ: Մենք կհանդիպենք տшրիներ անց, մեր երկիրը շենшցնելու ժամանակ: Ու թե ամբողջ աշխшրհն էլ գե րեզմшն դառնա, մեկ է, վերջին ծաղիկ դնпղը հայն է լինելու : Պшտ երազմը չի ավшրտվել… Ռուդիկ Ղարիբյան