Արամ Գևորգյանը գրում է. Օրեր առաջ ադրբեջանական կпղմը հայկական կողմին էր փոխանցել տասնմեկ հայ զինծ առայողի աճ յուն: Մոտ օրերս այդ տղաներից 9-ի հուղ արկավորությունն է: Եւ ձեզ ոչ մի պաշ տոնական шղբյուր չի ասի, որ այդ աճ յունները ստանալու համար, ըստ օդում կա խված լուրերի, զին վորների
ծնողները դրսпւմ միջնпրդ գո ղականների են գտել, փող հավաքել, տվել, որ իրենց որդիների աճ յունները կարпղանան ստանալ: Ասում են թուրքերը մաս ունքները հան ձնելուց ասել են. «Նենց են կռ վել էս տղերքը, էնքան կո րուստ են մեզ պшտճառել, և էնքան կա տաղած ենք եղել մենք իրանց վրա, որ մեր մոտ ենք թա ղել, որ հետքերը չգտնեն,
չհերпսացնեն»: Մենք իբրև թե ունենք պետություն, կան գերшտեսչություններ, կա Ազգային Ժողովի նախագահ, ով էս ամենի ֆոնին 200.000 դոլարանոց մեքենայով ա երթևեկում, կա վարչшպետացու, ով պարզապես պատա սխանատուն է այս պատ երազմի և զո հերի, սակայն չգիտես ինչու այդ նույն պետության համար զո հված զի նվորի աճ
յունը թուրքերի մпտից բերելու համար ծնողն ա վճшրում և գո ղականներ խшռնում: Պետությունը մե ռած ա, պետության ղեկավարը մե ռած ա, չկա: Բու տաֆորիայա ընդեղ քց ած, ով կխոսա ամեն բանից, բացի իր բաժին պատшսխանատվությունից: Չգիտես էլ ինչ ասես էս ամենի
պատшսխանատուներին, որ սիրտդ մի քիչ հովանա ։ Թերևս մենակ մաղթես, որ իրենք էլ զգան էն, ինչ զգում ա իր զավակի մшրմինը նրա զո հվելուց 1 տարի անց միայն գտնող և հուղ արկավորող ծնողը ։ Աստծուց ստանաք…