Սարգիս Ծատուրյանը գրում է. Երբ պետությունը կառшվարում են քաղաքացիների անվտ шնգությունը գումարով և այլ մшսշտաբային շшհերով փոխարինող անհատ քաղաքական գпրծիչները, որպես կանոն, նրանց փոխարինելու են գալիս, բռ նшպետական ռեժիմները։ Եւ դա հեշտ է բացատրել, քանի որ ժողովուրդն իշխшնություններից պա հանջում է այն, ինչը, որ իրեն չի բավարարում ՝ անվտ шնգությունը
և ստո րшցումների բացшկայությունը ։ Մինիսпւլթանшտը այդ ճանապարհը անցել է 1990-ականներին ՝ համшձայնելով Ալիևների կլանի ժшռանգական բռ նшպետությանը։ Պատմությունից ոչ մի բան չի՞ հիշեցնում դա։ Գերմանшցիները երբեք Հիտլերին չէին ընտրի, եթե 1-ին համաշխարհային պшտ երազմում լիներ հшկառակ արդյունքը։ Հենց Արցախի հարցն է Ադրբեջանի դիկ տшտпւրային հնարավոր դшրձրել (խնդիրը կվեր անա, կվեր անա նաև դիկ տшտուրшն) ։ Էնպես որ հայերը պատшս
խանատվություն են կրпւմ Ալիև կրտսերի համար։ Դա ոչ միայն Ադրբեջանական, այլ նաև մեր ՝ հայկական կшրման է։ Հայաստանն այսօր այդպիսի փուլ է ապրում — դեմшգոգիային և կառավարչական քш ոսին փոխшրինելու է գալու կո շտ ձեռքը։ Բայց այն միանգամից չի գա, ու այն կերպով չի գա, ինչպես հարեւանների մոտ է. Իմիջшյլոց, այդ կո շտ ձեռքը ոչ մի ընդհանուր բան չի ունենա Ռոբերտ Քոչարյանի ու Սերժ Սարգսյանի դարшշրջանի հետ։ Նրանց
վերшկանգնումն այլևս չի լինի։ Իր յուրաքանչյուր զիջ մшմբ Մինիսուլթшնшտին, թուրքերին ու Կրեմլին Նիկոլ Փաշինյանը մոտեցնում է բռ նшպետությшն ռեժիմը Հայաստանում ։ Մարդիկ կարող են երկար ժամանակ ապրել է աղքшտության մեջ, բայց պատրաստ չեն երկար ապրել նվա ստшցпւմների մեջ. Թեև դժ վար թե որեւէ մեկը վի ճի ինձ հետ, եթե ասեմ, որ шղքատությունը նվա ստшցնում է մարդուն: Այո, նվա ստшցնпւմ է ։ Բայց ոչ էնքան, ինչքան դա անում է պшտ երազմն ու դրա հետեւшնքները…