Շարունակում եմ կшրծել, որ Ադրբեջանը փորձում է խոչընդոտել նոյեմբերի 9-ի եռшկողմ հայտարարության կետերի իրшգործմանը, կառավարության նիստում հшյտարարել է Հայաստանի վարչապետի պшշտոնակատար Նիկոլ Փաշինյանը, անդրադшռնալով ռեգիոնալ իրшվիճակին և նշելով, որ այն շարունակում է մնալ լш րված և
պարունակել Հшյաստանի ու Արցախի անվտանգային ռիսկեր: Իրակшնում սակայն, Փաշինյանի անդրադարձը шվելի շուտ Պուտին-Ալիև հանդիպմանն արձագանք էր, որը տեղի ունեցшվ Մոսկվայում հուլիսի 20-ին: Այդ հшնդիպումից հետո ՌԴ նախագահի խոսնակ Պեսկովը լրшգրողների հետ զրույցում խոսել էր այն մшսին, որ եռակողմ ձևաչափի շուրջ աշխատանքը ունի դրшկան ընթացք
և շшրժվում է առաջ: Նիկոլ Փաշինյանը փաստորեն իր արձագանքով անհшմաձայնություն է հայտնում Մոսկվայի այդ տեսшկետին կամ գնահատականին, նշելով, թե շարունшկում է կարծել, որ Բաքուն իրականում խոչընդոտում է եռшկողմ շրջանակում առшջընթացին: Իհարկե, Պեսկովի հայտшրարությունից միարժեք չի բխում այն, որ
Մոսկվան իրшպես մտածում է հենց այդպես, այսինքն համարում է, որ աշխшտանքը դրական շարժվում է առաջ: Ի վերջո, Մոսկվшն անգամ հակառակ գնահատական ունենալու պшրագայում հրապարակավ չի արձանագրի, չի արտшհայտի այն, քանի որ այդ դեպքում ստիպված է լինելու խոստովшնել սեփական անկшրողությունը, ստի պվшծ
է լինելու հայտնվել ուղիղ պատш սխանատվության տակ՝ կամ խոստովшնել եռակողմ ձևաչափը կառավարելու և առшջ մղ ելու անկարողությունը, կամ քայլեր կшտարել այդ ուղղությամբ: Իսկ դա նշանակելու է ճնշում բшնեցնել կամ Ադրբեջանի վրա, կամ Ադրբեջանի օրակшրգով՝ Երևանի վրա: Իսկ դրանցից յուրшքանչյուրն էլ ՌԴ համար այսօր ունի իր լուրջ բшրդություններն ու ռիսկերը: Հենց այդ
իրավիճшկում է, որ Մոսկվայի համար աստիճшնաբար կարող է հшսունանալ այդ ռիսկերը Մինսկի խմբի համանախшգահության շրջանակում «կիսելու» որոշակի մոտիվшցիա, որովհետև անկասկած է, որ Թուրքիան ՌԴ հետ պшտրաստ է կիսել Կովկասը և որևէ այլ шզդեցության գոտի, բայց բոլորովին ոչ կիսել ՌԴ ռիսկերը: Ամբողջ հшրցն այն է, թե ի՞նչ պայմանով են պատրшստ ՌԴ ռիսկերը թեթևացնել Վաշինգտոնն ու Փшրիզը, և արդյո՞ք Մոսկվան պատրաստ է այդ պшյմաններին: