Ասորեստանի թագուհի Շամիրամը սիրահարվել էր հայոց վայելչակազմ արքային՝ Արային: Հայերի արքան որքան գեղեցիկ էր արտաքինով, նույնքան էլ առաքինի էր և օժտված էր բարոյական մաքրությամբ: Նա գերադասեց չդшվшճшնել իր կնոջը՝ Նուարդին, և մերժեց Շամիրամի սերը:
Արայից մերժված Շամիրամը որոշեց ուժով տիրանալ Արային և պшտերшզմ սկսեց նրա դեմ: Հրամայելով իր զինվnրներին՝ կենդանի գերի վերցնեն Արային: Կռ-վի ժամանակ Շամիրամի սիրեկաններից մեկը որոշում է uպш նել Արային, որին իր հակառակորդն էր համարում:
Երբ հայոց արքան ընկավ Շամիրամի դեմ մղած մшրտnւմ, հայերն իրար անցան: Բանն այն է, որ արքայի՝ սոսու փայտից պատրաստված ու ադամանդներով, սուտակով ու շափյուղայով զարդարված գահը հարկավոր էր թշ-նшմnւ աչքից հեռու պահել: Թե որտեղ պիտի պահեին, չգիտեին:
Մտմտացին, խորհեցին և որոշեցին գահը տանել հեռու՝ Մասիսի դիմաց գտնվող քառագագաթ լեռան բարձունքները: Իմանալով այդ մասին՝ Շա միրամի զnրшկшնները, կորցրած քուն ու դադար, ոտնատակ տվին լեռան խոտերով ու ծաղիկներով պատված լանջերը, սակայն գահը գտնել չկարողացան: Ժամանակներ անցան, բայց հայերը չմոռացան ոչ Արային, ոչ ել նրա գահը: Նայելով լեռանը՝ մրմնջում էին՝ Արայի գահ, Արայի գահ, Արագահ: Այստեղից էլ առաջացավ լեռան Արագած անունը: